مدت هاست که خاور شناسان غربی علیرغم نص صریح فردوسی در شاهنامه به در دست داشتن “نامه باستان” یا “نامه خسروان” اصرار دارند که از او چهره ای شبیه هومر نقال نیمه افسانه ای یونان یک شاعر بدیهه سرای شفاهی بسازند. این خاورشناسان غربی با ساده اندیشی یا غرض ورضی فردوسی را مکتوب کننده روایات شفاهی زمان خود می دانند و بدین ترتیب زمان “کتاب دار شدن” ایرانیان را هزار و پانصد سال بعد از یونانیان معرفی می کنند. البته روایات شفاهی تنها یکی از منابع فردوسی به شمار می رود. این دسته افراد و دنباله روهای ساده دل ایرانی شان ادعاهای دیگری هم دارند که در این مجال نمی گنجد. پرفسور محمود امید سالار است که در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا تدریس می کند. ایشان بارها با مدارک متقن و کافی بی پایه بودن خیلی از این ادعاها را ثابت کردند و هزینه اش را هم دادند، از چاپ نشدن مقالاتشان در مجلات ایرانشناسی تا ترک شغل و کارگری! کتاب اخیر ایشان Iran’s Epic and America’s Empire هم حاوی نکاتی نغز در مورد شاهنامه است و اینکه چرا در این دوران بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز داریم. این کتاب به ویژه برای نسل جوان ایرانی ساکن کشورهای غربی نوشته شده است.بخشی از مطلب ایشان در مورد فساد و پارتی بازی در ایرانشناسی را ملاحظه فرمایید که در رد تأثیر پذیری فردوسی از هومر نوشته اند: